Afgelopen weken bleek dat honderden mensen zijn gedupeerd door de belastingdienst, die ze heeft weggezet als fraudeurs van kinderopvangtoeslag. Onschuldige mensen die tegen de blinde muur aanliepen van een slecht functionerende overheid. In mijn werk zie ik hoe gekmakend het is om als burger te moeten vechten tegen een overheidsapparaat dat alleen regels kent en geen gevoel. Want dat geldt zeker niet alleen op landelijk niveau.
Doorgestoken kaart
Hoe lang het duurt voordat dit soort misstanden landelijk bekend worden is in de toeslagaffaire wel gebleken. Ik zie hoe de gemeente Gouda mensen op soortgelijke wijze op hun plek zet. In een van mijn onderzoeken bijvoorbeeld, over het pension aan de Goudse Livingstonelaan. Daar werden bewoners pas geïnformeerd over de komst van deze opvanglocatie toen de zaak al beklonken was. Ohja, leek de gemeente terloops te melden, ‘hier zullen mensen worden opgevangen met double of triple problematiek’: verslaafd, psychische problemen en/of zwakbegaafd. Dat de hele wijk hierdoor in opstand kwam mocht niet deren, de overheid is geduldig en ambtenaren zijn niet persoonlijk verantwoordelijk. Bovendien wonen ze niet op de plek die ter discussie staat. Zes jaar na opening van het pension won de gemeente de laatste rechtszaak bij de Raad van State en sloot het dossier. Eind goed, al goed, vond men. Bij het opvragen van de stukken kwamen al snel signalen naar boven die je de mond doen openvallen. Ik leg nu de laatste hand aan het onderzoek.
Turfmarktkerkaffaire
Op dit moment is het Goudse College verwikkeld in de uitermate onsmakelijke ‘Turfmarktkerkaffaire’. Deze week won de gemeente de slag om het nieuwe bestemmingsplan. Dat zij de eigenaar daarbij op oneigenlijke wijze, op allerlei manieren lijkt te hebben gedwongen, dat is slechts nevenschade. De man voert een gevecht waar hij niet om heeft gevraagd en is in de rol geduwd van een David die vecht tegen Goliath. Ook hier geldt, de overheid is geduldig, heeft diepe zakken en gebruikt alle registers die nodig zijn om zijn zin te krijgen. De gemeenteraad keek dit jaar tandeloos toe hoe het hele relaas zich voor hun ogen afspeelde, het AD schreef zich een slag in de rondte en zelfs Peter R. de Vries bemoeit zich er inmiddels tegenaan. Kafkaesk is een veelgebruikte term, maar ik vermoed eerlijk gezegd dat Kafka zich zou omdraaien in zijn graf als hij de feiten leest. Het bestuur blijft stoïcijns, de wethouder lachte vriendelijk om mijn vragen en stuurt de eigenaar de rekening. En de eigenaar? Die wil vooral de jaren terug waarin zijn kinderen opgroeien, terwijl zijn leven wordt beheerst door het gevecht met de overheid.
Fijne kerstdagen!
Daarin verschilt hij niet veel van de slachtoffers van de kinderopvangtoeslagaffaire, bij wie menige relatie sneuvelde door de claims van de belastingdienst. Het is dezelfde lange arm en hetzelfde wanbestuur waaronder deze mensen lijden. Als vertolker van hun verhaal lijd ik een beetje met ze mee en ik kan wel zeggen: mijn vertrouwen in een betrouwbare overheid heeft inmiddels een flinke knauw opgelopen. Ik kan alleen maar hopen dat het recht uiteindelijk zegeviert. Zelf heb ik gelukkig wel de pen in handen, waarmee ik erover kan schrijven voor de krant. Voor nu wens ik u namens de overheid fijne kerstdagen toe. Opdat u zich niet te veel zorgen maakt over deurwaarders, malafide wethouders en de belastingdienst.