Vandaag is het dan eindelijk officieel zo ver, de lockdown is afgesloten. In Gouda prikten we meer dan 1200 mensen, een redelijk daggemiddelde voor onze vestiging. Breder gezien is Nederland heel aardig onderweg met de vaccinatie, dus we kunnen voor het eerst sinds maart 2020 weer langzaam los. Hoe is dat? En hoe was die tijd in lockdown eigenlijk?
Ik had de luxe dat het vorige week vrijdag eigenlijk al zover voelde; op de eerste zomeravond sloot ik symbolisch de lockdown af en begon aan de zomer. Decor was het strandje bij de surfplas (Reeuwijk). Te midden van een beperkt groepje lieve mensen vierde ik een verjaardag, zwommen we in de plas en ontmoette zelfs iemand. De dag erna verruilde ik het decor voor een fietstocht naar Rotterdam, gevolgd door mooie vintage aankopen (want de winkels waren weer eens helemaal open) en een smakelijk, gezamenlijk wit wijntje aan een zonnige Rotte. Een dikke vette punt dus, achter die coronatijd.
Warmoezerij
Dat is weleens anders geweest. De eerste week was de heftigste en bracht ik in een vorm van ontreddering iedere dag door op de Warmoezerij, die net een uitbreiding had ondergaan. Die tuin bleef tot het einde van de zomer mijn belangrijkste leidraad. Op veilige afstand werkte ik er samen met een klein groepje vrijwilligers aan wat nu de extended Warmoezerij mag heten, inclusief boomgaard, kas en rotstuin. Aan het einde van het seizoen hadden we zo’n 15 actieve vrijwilligers verzameld en soms stonden de tranen me in de ogen, als ik zag wat we onder mijn leiding in 2020 hadden opgebouwd. Sociaal gezien vond ik het leven vorig jaar wel prima, ik ging toch al niet naar feestjes en zelden naar de kroeg of het restaurant. Het enige waar ik om gaf was dat de musea open bleven.
Wendingen
In de zomer nam mijn leven een wending, toen ik Natasja leerde kennen. De kanotripjes die we in augustus en september op de plassen deden waren onvergetelijk. De vrijheid was ongekend. In de zomer was de hele boel, zoals iedereen wel weet, aardig geopend. Gelukkig maar, want tijdens mijn weekend op Ameland, eind augustus, had ik het cafe hard nodig als schuilplaats tegen de regen. Een mooi weekend wel, dat ik toch maar weer alleen deed, want dat beviel me het beste. Toen kwam voor mij de klap, een lange herfst waarin ook nog eens mijn nabije steunpilaar wegviel. De herfstregens voelden donkerder dan ooit. Zwemmen werd tot mijn lifeline, opgevolgd door schaatsen vanaf half oktober. Toch waren er lichtpuntjes. In november kreeg ik een intercedent toegewezen vanuit de gemeente, iemand van Tempo Team die me goed wist te motiveren bij het vinden van meer werk (= uit de bijstand). Zo sleurde ik mezelf richting de winter. Het licht van mijn leven stond weggedrukt onder een flinke dimmer.
De avondklok
Dat was, tot de avondklok van start ging, in januari. Al de eerste avond ging ik naar buiten en ervaarde iets unieks. Zo uniek dat ik besloot dat we er een film van moesten maken. De rest is geschiedenis. Anderhalve week later ontmoette ik Hielkje bij het zwemmen. Twee weken daarna begon ik met mijn bijbaan op de vaccinatielocatie. Dezelfde levenslamp stond in een klap in lichterlaaie! Het was zelfs zo gek dat ik op een en dezelfde dag begon met mijn werk op de priklocatie en begon met de eerste keer filmen voor ‘Mensen maken de stad’. Om 10 uur ’s avonds reden we droogjes met een bakfiets en filmgear door het centrum. Ik wist dat het manisch was, maar het moest nu gebeuren, want uitstel zou afstel zijn. Tegelijk probeerde ik zoveel mogelijk te genieten. En hoorde ik mensen en de maatschappij klagen over verveling en gebrek aan sociale contacten.
Kansen
De lockdown-coronatijd bood mij de mooiste kansen van de afgelopen jaren. De tuin voer er wel bij, want waar veel ander vrijwilligerswerk moest sluiten vanwege corona, werden wij juist een veilige tijdsbesteding buiten. Ik ontmoette Hielkje omdat ze een alternatief zocht voor acroyoga, wat winterzwemmen werd, dankzij corona dus. Ik maakte een korte film dankzij de avondklok, dankzij corona dus. Ik begon op de vaccinatielocatie dankzij corona. Oh en ik schreef mijn eerste gezamenlijke poëzieregels (via whatsapp) dankzij corona; aangezien ik tezamen met mijn vriendinnetje in quarantaine moest. Dus ja, ik kan wel zeggen dat ik veel te danken heb aan het virus.
Fomo
En de rust, de rust vond ik maar wat fijn. De rollen waren omgekeerd, ik had ineens meer te doen dan de mensen die normaal gesproken veel op terrasjes en in restaurants rondhangen. Het fomo, (fear of missing out) dat ik, ongeacht of het terecht was, vanuit minderwaardige gevoelens vaak ervoer, was ineens weg. Je zou kunnen zeggen; de maatschappij was even een ruim jaar níet manisch blij aan het doen. Bij het aanzien van de heropening krijg ik vooral het verlangen om me terug te trekken en op te sluiten in de dichtstbijzijnde grot. Mij te verplaatsen in een tiny house op Terschelling en pas terug te komen wanneer de sneeuw valt. Een tentje op te slaan op de Pietersberg en van daar een paar maanden de herderskudde in de gaten te houden en een boek te schrijven. Ik wens dat fomo iets blijft van voor de lockdown en dat de kansen net als afgelopen anderhalf jaar op mijn pad blijven komen. Niettemin wens ik ieder ander een hele fijne, sociale zomer toe!