Ik zat van de week op de fiets van Rotterdam naar huis toen ik een idee kreeg. Het weer zou van het weekend opknappen; een ideale kans dus om nog een paar dagen weg te gaan op de fiets.
Nu had ik al eens gedacht om bij Arnhem door te fietsen naar het Duitse Ruhrgebied. De Duitsers hebben er veel tijd en energie gestoken in het omvormen van het vervallen industriegebied. Zo is er een voornaam museum in Essen, het Ruhrmuseum, waar naar verluidt Rem Koolhaas aan te pas kwam. Er zijn routes uitgestippeld langs voorname mijnbouwfabrieken (zie Landschaftspark Duisburg!) en andere vergane glorie. En langs de routes staat op allerlei plekken kunst. De Duitsers hebben hun inspanningen gekroond tot Route der Industriekultur. Je kunt er fantastisch fietsen, en fotograferen natuurlijk. Dat leek me met mijn nieuwe camera wel een tof idee!
Tot ik me bedacht dat ik ook graag naar de dagbouwmijn bij Duren wil, waar op dit moment geprotesteerd wordt tegen de bruinkoolwinning (en stook). Dat is vanaf Duisburg pak en beet 80 kilometer naar het zuiden; goed aan te reizen dus. In een put van wel 50 meter diep staan de grootste machines ter wereld al tientallen jaren land weg te eten. De schaal is buitengewoon, stelde ik in 2014 al vast bij een andere dagbouwmijn. Talloze dorpen hebben voor de winning moeten wijken. Maar het ergste is dat de inefficiënte bruinkool wordt opgestookt voor energie, en dat in tijden waarin de CO2 uitstoot naar beneden moet.
Ik zag het zo voor me, dat ik eerst naar het museale Ruhrgebied zou gaan, waar blij wordt getoond dat al de mijnbouw en industrialiteit tot het verleden behoort, om vervolgens 80km verderop te zien hoe Duitsland het meest omstreden energieproject van Europa vrolijk doorzet.
Die hypocrisie rook ik vanuit Gouda nog en ik zal het Ruhrgebied dan ook links (eigenlijk meer rechtsboven) laten liggen. Wat wordt dan wel het plan? Ik ga proberen om in het bezette Hambach forst te komen om een beeldreportage te maken bij de verzetsgroepen aldaar. Daarna ga ik doen wat ik het liefste doe; ik zak af naar de Eifel, want ik weet, zonder natuur stolt mijn bloed.