Ik was aan het schrijven aan de homepage van mijn website toen ik me afvroeg wat mij nu eigenlijk ten voeten uit beschrijft. Even ging ik terug naar een heuvel in het oosten van Duitsland. Op een kleine camping met magistraal uitzicht zat ik bij mijn tent. Het had geregend en de zon was inmiddels doorgebroken. Het gaf het uitzicht, dat tot dan toe zonnig was geweest, een nieuwe touch.
Dikke spiegelreflex
Naast mij was het buurstelletje net teruggekeerd. De vrouwelijke helft had een dikke spiegelreflexcamera bij zich, waarmee ze al snel opzichtig foto´s stond te maken. Dat zag er leuk uit hoor, net echt, en even ging er een steek van spijt door me heen. Mijn eigen dure materiaal lag namelijk keurig netjes thuis in de kast. In plaats daarvan had ik een Praktica meegenomen met een groothoeklens, om mijn analoge hobby te belijden. De pijn verdween snel toen en ik zag hoe ze zonder voorgrond stond te fotograferen, vanuit hoeken waar ik het nut ook niet van inzag. Nadat ik haar met een schuin oog had gadegeslagen en zelf een analoge foto had gemaakt, besloot ik tot een wandeling. Want, foto´s zijn leuk maar er is werkelijk niets dat op kan tegen een boswandeling na de regen. Onderweg schoot ik mijn favoriete analoge foto van de vakantie en tevreden ging ik eenmaal teruggekeerd over tot mijn avondeten.
Timelapse
Broodjes, want tussen de middag warm gegeten in het dorp beneden. Terwijl ik aan een picknicktafel zat te stoeien met de bolletjes, keek ik naar het tafereel voor me. Schitterend was het om de wolken, opkomend vanuit het dal, door de rij bomen te zien klieven om vervolgens over het boerenveld langs te drijven. Even concentreerde ik me op de bomenrij; dit zou gaaf zijn op video, bedacht ik. Ik besloot mijn telefoon tegen een pak drinken aan te zetten. Acht minuten stond hij te draaien terwijl ik, voorzichtig niet tegen de tafel te stoten, mijn broodjes verorberde.
En dat… dat is waar het filmpje begon. Niet op een heuvel met dikke technologie en een drang om over het uitzicht op te kunnen scheppen tegen anderen. Maar vanuit de stilstand van de verwondering, het feit dat je dit zelf moet vastleggen, gewoon omdat je zo onwijs gaaf materiaal maakt. De mogelijkheden van de videografie verkennend. Technologie als middel dus en niet als doel. En met als resultaat, een supergave timelapse van zo’n 10 seconden.
Dit ‘moeten maken’, begreep ik vanmorgen, is de drive van waaruit ik mijn werk het liefst doe. En het is arbitrair of ik dat schrijvend, fotograferend of filmend doe, want ik kan het allemaal. Ik wil die kracht in mij, die niet in het medium schuilt, gebruiken om jou te helpen. Dus… ‘zegt u het maar’!