Ik zie u over een half jaar weer

Het was rond de jaarwisseling dat in de Volkskrant een uitgebreid stuk stond over de wereld achter de schermen bij Bol.com. Een van hun verslaggevers had zich een paar weken op het welbekende Droomgaard (Kaatsheuvel) verschanst tussen de Polen en probeerde in het bol-magazijn enkele functies uit. Het beeld dat ik ken vanuit de kas bleek consistent; op de afdeling waar veel Nederlanders werken gaat het er redelijk aan toe, op de afdeling met Polen heerst de zweep. Wat over de gehele linie opviel was de slechte arbeidspositie van de werknemers.

Bij bol krijgen mensen nooit en te nimmer een contract en worden ze op het laatste moment in verschillende shifts geduwd (dag/nacht), zonder recht waarop dan ook. De lonen zijn het probleem niet. Het zijn vooral de uitzendbureaus, tussenschakels die parasiteren op arbeidsmigranten. De chaletjes in Droomgaard gaan voor 1.600 euro per maand over de toonbank, een huur verdeeld over vier personen en in te houden op het salaris. Dit gekoppeld aan een arbeidspositie waarin klagen gelijk staat aan ontslag. Nederlanders noemen die situatie ronduit slecht, maar Polen? Die klagen toch niet…

Bezorging

De volgende schakel is de bezorging. Bezorging, allereerst, die met zijn talloze bestelbusjes veel milieubelastender is dan wanneer het product in groten getale bij de winkel wordt gelost. Nu heeft Post-NL de bezorging lange tijd in hun vermaledijde ZZP constructie uitgevoerd. Daarvoor is zij door de rechter op de vingers getikt. Destijds werd door arbeidsdeskundigen vastgesteld dat pakketbezorgers door de ZZP constructie onder het minimumloon uitkwamen. Hoe dat nu is, is onbekend. De bezorgvacatures zijn in de regel vacatures die worden opgevuld door migranten, door mensen die geen andere mogelijkheid zien om aan werk te komen. Een van hen is Nadim (niet de echte naam) die ik ken van de tijd waarin hij als vrijwilliger bij de Voedselbank werkte. De man is twee keer gevlucht, eerst uit Palestina, want bezet door onze Israëlische vrienden. En vervolgens uit Syrië voor IS. En toen kwam hij dus hier. Thuis was hij een begenadigd schrijver, die met zijn korte verhalen prijzen won en daarnaast werkte in de bouw. Hij kwam hier terecht in een samenleving waar voor hem eigenlijk geen ruimte voor betaalde arbeid leek te zijn. Niet in de bouw, waar hij solliciteerde voor stukadoor, niet als buschauffeur, wat hem ook nog wel leuk leek. De taal vormt een drempel voor migranten als hij, en bij de pakketbezorging hoeft niet veel te worden gesproken. En dus werd het koerier.

Verantwoordelijkheid

De verdringing zit hem niet alleen aan de achterkant, bij het magazijn van bol, niet alleen in de tussenschakel, bij de pakketbezorging, maar ook bij de verkoop an sich. Met het boek dat ik bij bol bestel neem ik er een bij de verkoop van de lokale boekhandel weg. Van een winkel waar mensen wel gewoon worden betaald en in dienst worden genomen. Waar mensen als mensen worden behandeld, in plaats van als werkvee dat naar believen kan worden ingezet. De boosheid is misschien voelbaar, maar ik heb dan ook ervaring.

Bij de online dierenwinkel waarvoor ik schrijf (schreef) vond ik een voorbeeld van zo’n webwinkel die geen verantwoordelijkheid meent te hoeven nemen voor zijn handel. Ook mensen die in totaal al anderhalf jaar voor ze hebben geschreven krijgen geen streepje voor op de kortste en makkelijkste route; het nul-uren contract. En na twee halfjaarcontracten is het dus voor de tweede maal doei. Doei en ik zie u over een half jaar wel weer. Ben ik voldoende veerkrachtig dan laat ik ze mijn middelste vinger zien en ga naast de krant iets doen wat ik leuker vind en wat meer perspectief biedt. Zo niet, dan kom ik op de hoop met door onzekerheid geplaagde koeriers terecht. Het voordeel hiervan? U kunt lekker goedkoop in de webwinkel kopen. De werkzame bevolking, het milieu en de lokale middenstand zijn u dankbaar!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *