Hoe belangrijk vertrouwen is voor je mensbeeld, voor hoe je de wereld om je heen ziet, dat bleek deze week maar weer eens. Ik ben goed van vertrouwen. Als ik met mijn goede fiets (oke hij is niet bepaald nieuw meer) op pad ben zonder slot en ik moet even de supermarkt in, dan twijfel ik niet om hem verdekt opgesteld, zo te parkeren. De kans dat hij meegenomen wordt is nihil, weet ik en ik vind het een fijne gedachte dat ik zo kan handelen. Hetzelfde geldt voor de fiets in de trein, het slot zit er alleen zodat de fiets stil blijft staan.
Mario
Sommige mensen dagen ook die mate van vertrouwen nog uit. Op vakantie was ik in Dresden zat ik bij air-bnb host Mario in huis. Een vrije, jonge vent van een jaar of 35, die toen ik aankwam net bezig was de band van z’n hippe racefietsje te plakken. Ohja, zei hij terwijl ik al op weg was naar de ingang; schrik niet, boven loopt een van mijn kinderen rond. Het raakte me hoe deze dertiger, die zelfs twee kinderen in huis had, iemand vanaf de eerste handshake zijn huis toevertrouwt. Twaalf uur later stapte hij de deur uit naar werk, zonder me ’s ochtends nog te zien.
Sta je dan, alleen in een totaal vreemd appartement. Pannetje zoeken, havermout maken. Het raam staat open, uitkijkend over de binnenplaats, waar de zon langzaam aan kracht wint. Ik hoor Duits verderop uit de wijk. Er is niemand die iets van me wil, de tijd staat stil. Dit had overal geweest kunnen zijn, denk ik; wanneer reis ik verder?
Beekbergen
Een ander voorbeeld zijn de mensen die ik ken in Beekbergen. Deze week werd ik gevraagd om met de jaarwisseling weer op hun huisje te passen. Ik kan me nog herinneren hoe de vorige keer een vriend op bezoek kwam en een beetje stil viel, duidelijk niet wetende wat hij van de situatie vinden moest. Hippies, was zijn oordeel nu; niet helemaal de typering die ik zocht. Ik vond het bij vertrek vanaf Apeldoorn lumineus, op de fiets op weg naar een huisje in het bos van mensen die ik slechts een keer ontmoet had.
Kloof
Dat is waar de kloof zich tussen ons openbaarde, want hoe treed jij een ander tegemoet? Ik geniet ervan als dat met zulk vertrouwen gebeurt. Ik denk dat ik mijn verblijf in Dresden niet snel zal vergeten, omdat het vertrouwen dat in mij is gesteld iets in me heeft veranderd. Aan de andere kant merk ik dat niet iedereen zulk vertrouwen voelt en juist op een basis van wantrouwen in de wereld staan. Dat levert een totaal ander beeld op van wat er om ons heen gebeurt en slaat een diepe kloof in een vriendschap. Ik wil wel toegeven dat wantrouwen soms handig zou zijn, bijvoorbeeld in mijn journalistieke werk, waar het lokale bestuur me gemakkelijk een rad voor ogen draait. Maar het is ook een basis voor haat en onverdraagzaamheid. Vertrouwen daarentegen is mooi, omdat het een vruchtbare grond biedt, waarop veel groeit. Het overbrugt het gat tussen het zaadje dat het idee is en het uitgevoerde plan. Als iedereen dat voelen zou, wat zou dit dan voor een wereld zijn?